Pomoc psychologiczno-seksuologiczna – Gdańsk

Depresja charakteryzuje się:

• obniżonym nastrojem przez większość dnia, prawie każdego dnia, uczucie to jest zarówno subiektywne, jak i obiektywnie odbierane przez otoczenie, innych ludzi,
• brakiem reakcji emocjonalnych na bodźce, które zazwyczaj były pozytywne,
• dotychczasowe zainteresowania nie sprawiają przyjemności, zaniechane są także codzienne czynności,
• nasileniem depresji w godzinach porannych,
• występowaniem trudności z zaśnięciem, ale i nadmierna senność,
• spowolnieniem ruchowym lub nadmierną ruchliwością,
• uczuciem zmęczenia i utratą energii niemalże każdego dnia,
• pojawianiem się myśli o sobie jako kimś bezwartościowym,
• trudnościami ze skupieniem uwagi,
• powtarzającymi się myślami o śmierci lub samobójstwie,
• powtarzającymi się myślami o nieprzyjemnych treściach, nieprzychylnymi wspomnieniami o sobie lub innych.

Według Seligmana, twórcy „modelu wyuczonej bezradności”, ważnym depresjogennym aspektem funkcjonowania człowieka jest brak inicjatywy, wycofanie, przekonanie człowieka, że nie ma on możliwości wpływania na zdarzenia.

Istnieje tzw. depresja reaktywna, czyli gdy występuje obniżony nastrój w odpowiedzi na stresujące wydarzenia życiowe, utratę kogoś bliskiego. Takie uczucia są naturalną konsekwencją na stratę. Człowiek potrzebuje czasu, aby uporać się z negatywnymi emocjami samodzielnie. Gdy jednak taki stan przedłuża się powyżej 6 miesięcy, to zaleca się wizytę u specjalisty, aby zapobiec poważniejszym konsekwencjom.

Leczenie depresji polega na łączeniu farmakoterapii i psychoterapii. Dobrze poprowadzona terapia i dobranie odpowiednich leków może spowodować, że objawy ustąpią, a myślenie o sobie, innych oraz o przyszłości się zmieni.

Przy dużym zaangażowaniu w zdrowienie i stosowaniu się do zaleceń można liczyć na poprawę funkcjonowania emocjonalnego i społecznego. Gdy nie ma współwystępujących innych zaburzeń, to leczenie może trwać ok. 6 mies. Myśli o sobie będą bardziej racjonalne, odpowiadające rzeczywistości, a nastawienie do innych bardziej otwarte.

Depresja dwubiegunowa (choroba afektywna dwubiegunowa) CHAD, zwana także zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi, psychozą maniakalno-depresyjną, to zmieniające się na przemian stany manii, depresji i zdrowia. Naprzemiennie występują stany obniżonego nastroju i objawów typowych dla depresji z objawami pobudzenia i dużej aktywności

Jest to bardzo ciężka odmiana depresji i leczenie jest bardzo złożone. Ten rodzaj depresji wpływa bardzo destrukcyjnie na życie zawodowe i prywatne chorego. Niezbędne jest skorzystanie z pomocy specjalisty.

• nerwica,
• depresje,
• fobie,
• zaburzenia odżywiania,
• zachowania obsesyjno- kompulsywne,
• PTSD- zespół stresu pourazowego,
• schizofrenia.

Zaburzenia lękowe uogólnione charakteryzują się:

• przeżywaniem nawracającego napięcia, niepokoju; odczuwaniem obaw, które dotyczą codziennych wydarzeń i czynności,
• poczuciem zamknięcia i znalezienia się „na krawędzi”,
• trudnościami w skoncentrowaniu się przez dłuższą chwilę,
• poczuciem pustki głowie z powodu napięć i zmartwień,
• przeżywaniem niepokoju przed tym, czy wystąpi lęk, lub martwienie się konsekwencjami napadu lęku.

Napad lęku to okres nasilonego dyskomfortu, podczas którego poniższe objawy rozwinęły się nagle:

• odczuwanie przyspieszenia bicia, ciężaru serca;
• pocenie się, dygotanie, suchość w ustach, co nie jest spowodowane stosowaniem leków; utrudnione oddychanie, duszność;
• nieprzyjemne doznania z klatki piersiowej, ból;
• doznania z jamy brzusznej, nudności;
• zawroty głowy, uczucie omdlewania, nierealności, obawa śmierci;
• napięcie i ból mięśni.

Zdrowy, funkcjonalny lęk pozwala na przetrwanie organizmu i adaptację do otoczenia. Mobilizuje organizm do walki, ucieczki bądź zastygnięcia w bezruchu, gdy występuje realne zagrożenie dla zdrowia lub życia.

O zaburzeniu mówimy wtedy, gdy lęk jest tak nasilony, że negatywnie wpływa na funkcjonowanie i powoduje dyskomfort i cierpienie. Jednym z kryteriów diagnozowania zaburzeń lękowych jest także długotrwałe, trudno poddające się kontroli martwienie się, które przypomina pisanie negatywnego scenariusza wydarzeń z powtarzającym się „a co jeśli”. Różni się od konstruktywnego przewidywania brakiem przełożenia na efektywne działania.

W fobii społecznej występuje duża obawa przed tym, że znajdzie się w centrum uwagi albo zachowa się kompromitująco lub kłopotliwie. Lęk przed oceną negatywną ze strony innych ludzi jest paraliżujący i powoduje unikanie sytuacji społecznych, izolowanie się od ludzi. Obawy pojawiają się w takich sytuacjach, jak: jedzenie, przemawianie, wchodzenie do małych grup. Zaburzenia lękowe z powodzeniem można leczyć, stosując terapię. Można też łączyć z farmakoterapią. Terapia polega na modyfikowaniu przekonań poprzez szereg technik terapeutycznych.

W fobii społecznej występuje duża obawa przed tym, że znajdzie się w centrum uwagi albo zachowa się kompromitująco lub kłopotliwie. Lęk przed oceną negatywną ze strony innych ludzi jest paraliżujący i powoduje unikanie sytuacji społecznych, izolowanie się od ludzi. Obawy pojawiają się w takich sytuacjach, jak: jedzenie, przemawianie, wchodzenie do małych grup. Zaburzenia lękowe z powodzeniem można leczyć, stosując terapię. Można też łączyć z farmakoterapią. Terapia polega na modyfikowaniu przekonań poprzez szereg technik terapeutycznych.

Zespół uzależnienia od alkoholu, zgodnie z kryteriami zawartymi w 10. edycji Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób, Urazów i Przyczyn Zgonów (ICD 10), należy definiować jako wystąpienie przynajmniej trzech z następujących objawów, w okresie przynajmniej jednego miesiąca lub w ciągu ostatniego roku w kilkukrotnych okresach, krótszych niż miesiąc:

1. silne pragnienie lub poczucie przymusu picia („głód alkoholowy”);
2. upośledzenie zdolności kontrolowania zachowań związanych z piciem (upośledzenie zdolności powstrzymywania się od picia, trudności w zakończeniu picia, trudności w ograniczaniu ilości wypijanego alkoholu);
3. fizjologiczne objawy zespołu abstynencyjnego w sytuacji ograniczenia lub przerywania picia (drżenie, nadciśnienie tętnicze, nudności, wymioty, biegunka, bezsenność, niepokój, w krańcowej postaci majaczenie drżenne) lub używanie alkoholu w celu uwolnienia się od objawów abstynencyjnych;
4. zmieniona (najczęściej zwiększona) tolerancja alkoholu, potrzeba spożywania zwiększonych dawek dla osiągnięcia oczekiwanego efektu;
5. koncentracja życia wokół picia kosztem zainteresowań i obowiązków;
6. uporczywe picie alkoholu mimo oczywistych dowodów występowania szkodliwych następstw picia.

Uzależnienie od alkoholu jest chorobą chroniczną, postępującą i śmiertelną. Nie jest możliwe całkowite jej wyleczenie, a jedynie zahamowania narastania jej objawów i szkód zdrowotnych z nią związanych. Podstawą w terapii jest całkowita abstynencja! Nie ma tu miejsca na wyjątki.

Uzależnienie od alkoholu to choroba emocji, unikanie czegoś, jakiś sytuacji, emocji, myśli, więc kolejnym krokiem jest praca nad myślami i emocjami.

Współuzależnienie to zespół cierpień i zaburzeń członków rodziny osoby uzależnionej, rodzaj uzależnienia jest dowolny. Zaobserwowano, że u tych osób pojawiają się fizyczne, emocjonalne, duchowe i intelektualne zmiany, które prowadzą do stanu przypominającego uzależnienie. Życie z osobą uzależnioną to życie w stanie ciągłego pogotowia emocjonalnego, czegoś w rodzaju „wysokiego napięcia”. To powoduje poważne konsekwencje dla zdrowia psychicznego, m.in.:

• dojmujące cierpienie i gwałtowne zmiany nastroju (huśtawka emocjonalna),
• czarnowidztwo, nastroje depresyjne, zamęt uczuciowy,
• poczucie niskiej wartości,
• zaburzenia psychosomatyczne,
• depresja, myśli samobójcze,
• nałogowe zachowania, jak np. zakupoholizm, obsesyjne jedzenie,
• zaburzenia sfery seksualnej,
• nerwowa koncentracja na szczegółach życia codziennego, bez dystansu do spraw drobnych i wypływające stąd rozpacz, desperacja i brak nadziei,
• brak zaufania do innych ludzi,
• lękowe nastawienie do nowości i zmian.

Małżonkowie i dzieci osoby uzależnionej albo rozpaczliwie walczą, usiłując powstrzymać jej nałóg, nierzadko uciekając się do sposobów, które niestety przynoszą same negatywne skutki, albo, co gorsze, godzą się z ponurą rzeczywistością. Powstaje wówczas uwikłanie się w chorobę bliskiego członka rodziny. Z konsekwencji tego destrukcyjnego wpływu swoich partnerów sami współuzależnieni nie zdają sobie często sprawy. Równie często nie potrafią zaobserwować negatywnych zmian swojej osobowości i sami sobie pomóc.

Wyróżniono kilka faz, przez które przechodzi każda współuzależniona osoba, próbując przystosować się do rozwijającego się nałogu partnera:

1. bezskuteczne interwencje i doszukiwanie się powodów powstania nałogu bliskiej osoby,
2. izolacja rodziny od otoczenia, ukrywanie problemów i koncentrowanie się na utrzymaniu rodziny w całości za wszelką cenę,
3. kontrolowanie nałogu i zachowań osoby uzależnionej,
4. poddanie się, czyli pogodzenie się z patologiczną sytuacją, rezygnacja i utrata nadziei na jakąkolwiek poprawę, skoncentrowanie się na minimalizowaniu szkód związanych z nałogiem partnera.

Klucz do rozwiązania problemu tkwi w przełamaniu wstydu i poczucia bezradności i sięgnięciu po dostępną pomoc – profesjonalną terapię i poradnictwo, grupy samopomocowe Al-Anon.

Na początku długiej drogi zdrowienia najważniejsze jest zrozumienie istoty własnego współuzależnienia. Poznanie zachowań, uczuć, postaw, które mu towarzyszą. Następnym krokiem jest „oderwanie się” od przedmiotu swojej obsesji. Nie znaczy to, że musimy opuścić osobę, o którą się troszczymy, którą kochamy. Oznacza to, że musimy oderwać się od bólu, który sprawia nam angażowanie się w sprawy tej osoby.

Musimy uwolnić się od niezdrowych ingerencji w życie i obowiązki tej i innych osób, od problemów, których nie jesteśmy w stanie rozwiązać. Są bowiem w naszym życiu rzeczy, na które nie mamy wpływu – nie warto więc na siłę ich zmieniać, walcząc z wiatrakam

Syndrom DDA to zespół utrwalonych schematów funkcjonowania psychospołecznego powstałych w dzieciństwie w rodzinie alkoholowej, które utrudniają adekwatny, bezpośredni kontakt z teraźniejszością i powodują psychologiczne zamknięcie się w traumatycznej przeszłości. Powoduje to przeżywanie i interpretowanie aktualnych wydarzeń i relacji przez pryzmat bolesnych doświadczeń z dzieciństwa. Zniekształcenia te nie są przez DDA uświadamiane. Schematy te są destrukcyjne i powodują wiele zaburzeń pacjenta w kontakcie z samym sobą oraz z innymi osobami, szczególnie z tymi, z którymi pacjent jest w bliskich związkach. (Zofia Sobolewska-Mellibruda)

PRZYCZYNY SYNDROMU DDA:

• nieprzewidywalność zdarzeń i zachowań dorosłych – nie wiadomo, czy uzależniony rodzic, gdy wróci, to zrobi awanturę, czy będzie spokojny, czy pochwali, czy też zgani za tę samą rzecz;
• stałe napięcie, życie w przewlekłym stresie,
• dominacja cierpienia i strachu,
• niezaspokajenie potrzeb i zaniedbania rozwojowe,
• brak oparcia w rodzicach, odrzucenie, opuszczenie,
• zagrożenie i przemoc domowa często ze strony bliskich albo uczestników libacji alkoholowych,
• nadużycia seksualne,
• brak spójnych norm i wartości przekazywanych przez osobę uzależnioną, jak i współuzależnioną,
• niepełny przebieg procesu rozwoju więzi,
• zaburzone granice,
• lekceważenie i ośmieszanie w wychowaniu,
• życie w tabu, zaprzeczaniu i iluzji,
• izolacja i brak bliskości,
• niemożność dotarcia dziecka do prawdziwej osobowości rodziców, kiedy zadaje im pytania na temat swojej egzystencji.

OBJAWY SYNDROMU DDA:

• krzywda emocjonalna wynikająca z odrzucenia przez rodziców (rodzice byli albo zajęci piciem alkoholu, albo skupieni na piciu partnera, partnerki),
• obarczenie przez rodziców konsekwencjami ich choroby uzależnienia i/lub współuzależnienia,
• zakotwiczenie emocjonalne w relacji z rodzicami w roli dziecka,
• zależność, trudność w separacji,
• problemy w kontakcie ze swoimi uczuciami i potrzebami,
• niejasność uczuć i potrzeb, nieadekwatny obraz siebie, niska samoocena i poczucie własnej wartości,
• brak świadomości i umiejętności obrony własnych i respektowania cudzych granic,
• chaos pojęciowy zrównujący w sferze przekonań strach z szacunkiem, powodujący trudności w budowaniu relacji z autorytetami,
• wypieranie poczucia krzywdy doznanego w dzieciństwie,
• trudność w budowaniu relacji z innymi (w tym z osobami płci przeciwnej),
• brak jasnych wzorców dotyczących ról związanych z płcią,
• lęk przed bliskością,
• wrogość w relacjach,
• nadodpowiedzialność i nadkontrola,
• nieufność i wzmożona kontrola,
• potrzeba akceptacji za wszelką cenę,
• lęk przed odrzuceniem skojarzony z doświadczeniami z relacji z rodzicami,
• zwątpienie w siebie, niskie poczucie własnej wartości,
• poczucie winy, wstydu i strachu,
• zamknięcie w sobie, skrytość,
• pesymizm,
• samotność, izolacja,
• brak równowagi, drażliwość, histeryczność, huśtawki emocjonalne, zalegające uczucia złości, lęku, wstydu, smutku poczucia winy i krzywdy, chroniczne napięcie,
• potrzeba mocnych wrażeń, zachowania ryzykowne (sięganie po substancje zmieniające świadomość, agresja, autoagresja itp.),
• czarno-białe spostrzeganie świata,
• perfekcjonizm, skłonność do kompulsywnych zachowań, somatyzacje, impulsywne zachowania, zachowania seksualne,
• trudności z określaniem celów życiowych, utrata sensu życia, utrata energii,
• depresje, zaburzenia jedzenia, snu.

W gabinecie psychologicznym w Gdańsku prowadzę terapię dla DDA.
Zapraszam do kontaktu.